Dag 14 Woensdag

Dit wordt onze laatste officiële rijdag. Het was zonnig, mooi weer.
Terwijl we aan het in- en oppakken zijn komen Tony en Jack (twee van de drie Engelse mannen van gisteren) hun Kelly Kettle demonstreren. Dit was gisteravond al ter sprake gekomen.
Een Kelly Kettle is een holle ketel met daaronder een vuur pot.
Je kunt met van alles wat je onderweg aan brandstof tegenkomt (papier, takjes enz) in die vuurpot een vuurtje stoken. Je zet de ketel gevuld met water er bovenop en je hebt in 'no time' kokend water, zie bv:
Kelly Kettle Dit is een zeer efficiënt concept omdat het vuur aan de binnenkant van de ketel omhoog komt. Deze gang loopt ook nog een beetje taps toe, dus een zeer groot oppervalk om te verwarmen.
We hebben er dan ook heerlijk alvast een kopje thee of koffie van gedronken.
Na alles op de motoren gesjord te hebben nog even afscheid nemen van deze hartelijke Engelsen, alleen dat 'even' mislukte. Ze stonden daar een typisch Engels ontbijt te koken/bakken/braden met veel worstjes, eieren en weet ik niet wat. We hebben hun tenten bekeken, hun vormen van luchtbedden enz. Werd het zo een half uurtje later :-). Nou ja, gezelligheid kent geen tijd.

We hebben de route die we gister waren begonnen nog uitgereden.

Toch nog een pasje gepikt.

Daarna een oversteek gemaakt naar 'Route Napoleon'. Een nog beschikbare slinger naar het zuiden - het begin van 'Route Napoleon' - in de buurt van Cannes zou teveel worden. Misschien hebben we daardoor het mooiste stuk van die route gemist, maar eenmaal de route rijdend kon die ons niet echt meer boeien, of zijn we al te verwend met al het moois wat we de afgelopen twee week hebben gezien?

Enfin, het was mooi geweest en we hebben Nancy op de navigatieapparaten ingesteld en gaan rijden, naar het noorden, terug naar huis.
Gaandeweg werd het weer slechter en begon het te regenen en te regenen en te regenen.....
De hele vakantie nog niet zoveel regen gehad. De portofoon van Rob begon kuren te vertonen, we konden hem eigenlijk niet meer horen, hij gelukkig ons(Marco en Klaas) nog wel.
We begonnen na te denken over hoe te overnachten met deze nattigheid. Langs de route zou een Formule1 hotel moeten zijn. Ons daar maar op richten.
15km voor dit eindpunt bij een truckersrestaurant gestopt om (warm) te eten.
Rob kwam helemaal kleddernat van de motor. Bij inspectie achteraf bleek dat de mouwen van zijn nieuwe regenjas niet waren getaped. Door die naden kon het water dus zo naar binnen. Hij hield zijn armen naar beneden en de mouwen bolden op van het water wat zich daarin verzameld had. Wel ehh laten we zeggen dat het humeur van Rob wel eens betere tijden heeft gekend :-).
We hebben toch nog best goed gegeten en het restaurant nat achtergelaten :-)
Het Formule1 hotel bij Bourg En Bresse bleek vol, tja als er één ding tegenzit.....
We werden verwezen naar een ander hotel dicht in de buurt, dat had nog wel plaats voor ons, dus daar hebben we uitdruipend overnacht.

De volgende ochtend hebben we afscheid van elkaar genomen na toch wel een zeer geslaagde twee weken. We hadden verschillende plannen hoe terug te reizen, dat combineerde niet meer.
Dusssss dit was het laatste blog al zullen we nog een epiloog maken.

Bedankt iedereen voor het meelezen/leven en de reacties.

Een hartelijke groet van Rob, Marco en Klaas.

Dag 13 Dinsdag

Deze typische Franse camping snel vergetend zijn we weer gaan rijden.

Eerst Col D`Izoard

Dan even heen en weer naar de grens van Italië op Colle del`Agnello

Met een mooie toegangsweg.

Col de Vars

Toen Col de La Bonette, volgens Rob 27??m , maar toen we bij dat punt kwamen bleek er een ongedocumenteerd weggetje nog hoger te bestaan. Klaas reed een eindje voorop en verdween in de mist(wolken). Het stukje weg lag vol met steenslag maar het hoogste punt lag uiteindelijk op 2802m !! Absoluut onverwacht ons hoogste punt en het hoogtepunt :-) deze vakantie.

Voor je gevoel op het dak van de wereld.

Een adelaar op bijna dezelfde hoogte

Op de terugweg naar beneden opeens een kudde schapen die oversteekt, even rustig aan.

Col de la Lombard

Onderweg al zo langzamerhand weer over een camping aan het nadenken, kwamen we een wegafzetting tegen. Nee hè, toch niet weer. We zaten midden in een natuurgebied dus omrijden betekend dan ook echt een heel eind omrijden. Er stonden voor het hek meer voertuigen te wachten en toen we beter op het bord keken, bleek dat de wegafzetting met een kwartier al weer op geheven zou worden. Net tijd voor een kopje koffie of thee, en inderdaad kwamen er alras twee Franse bouwvakkers de hekken open doen.

Ze wenkten dan iedereen kon gaan rijden, en dat hadden ze nou beter niet kunnen doen.

De eerste de beste bocht naar rechts om een rotspunt heen, kwam een grote truck met boomstammen ons (nou ja iedereen dus die stond te wachten) tegemoet. Die bocht was veel te krap voor iedereen tegelijk.

Een oranje KTM voor ons met brede koffers kon nog een nis induiken. Marco die daar na kwam, had die mogelijkheid niet meer en moest zeer dicht op de rotswand proberen niet onder de wielen van de oplegger vermalen te worden. Het leverde hem een kras op de rechter zijkoffer op, maar het redde het.

Klaas kon zich nog voldoende terug laten rollen (VROII oefening achteruit van een helling af laten rollen). Rob zat er ver genoeg achter en wist nog op de (smalle) weg te keren en uit het gedoe te blijven. Ondertussen een hoop misbaar uit de truck komend van de chauffeur die maar niet snapte waarom wij daar reden en ondertussen de hele combinatie door liet rollen. Pfft is dus weer allemaal goed gegaan.

's-Avonds bij het goede dorpje Guillaumes een Boulangerie gevonden voor brood, en net buiten het dorp een heel leuke camping.

De eigenaar/beheerder was de houtgestookte pizza-oven al aan het opstoken.

Terwijl we de tenten aan het opzetten waren kwamen drie Britse motorrijders de camping oprijden.

Vlak voordat we gingen eten maakten Rob en Marco al vast even kennis met ze. Ze bleken een maand met elkaar een motortocht te maken en waren hiervoor in Tunesië geweest.

Eerst eten, er was zeer veel keuze, zolang het maar pizza was :-). Maar eerlijk is eerlijk wàt een pizza's. De hele trip (en we hebben best veel pizza's gegeten) nog nooit zo lekker, zelfgemaakte en grote pizza gehad.

Hmmmm....................

Later kwamen twee van de drie Britten er bij zitten en samen hebben we zeer genoeglijk de avond met elkaar doorgebracht. Wij vertellen over onze avonturen en zijn met veel Engelse humor doorspekt hun avonturen in Tunesie. Wat een trip is dat geweest.

Veel te laat om nog iets aan een blog te doen rolden we onze slaapzakken in, ach er was toch geen Wifi.

Dag 12 Maandag

Rond 8:00 uur reden we weer bij het hotel weg en het regende een beetje. Toen al hoorden we het eerste onweer......hmm..
Naarmate we hoger kwamen werd dit onweer steeds duidelijker. Toen we boven de boomgrens dreigden te komen hebben we eerst beschutting gezocht onder een afdak van een gesloten restaurant in een klein uitgestorven dorpje.
Dit was een geheel houten veranda met trap en opgang naar de ingang van het restaurant.
Dit weerhield Marco er niet van de benzinebrander met grote vlammen op te stoken en weer voor iedereen warm water te koken.
Zodoende hadden we de beschikking over thee en koffie. Het onweer werd erger en erger, dus het ging er op lijken dat we nog wel even moesten wachten.
Dus installeerden we ons boven op de trap gebruik makend van stoelkussens die daar lagen.
Werd het nog best gezellig. Klaas heeft een aantal vermakelijke colums het Booswichtenboekje voorgelezen. Tussen de verhaaltjes door wat lekker kletsen. Ach, het leven is zo slecht nog niet.

Ondertussen begon het steeds harder te regenen en bleek de helm van Rob net onder een lekpunt van de veranda te staan.... zeikende nat, ook van binnen.

Met zijn bezinebrander met constructie het ding weer gedroogd.

Na een uur of twee was het onweer overgetrokken en zijn we weer gaan rijden.

Het weer klaarde gelukkig op dus we pikten weer een camping.... hmmm die hadden we eigenlijk niet moeten nemen, wat een ouwe zooi.

Maar samen maakten we het toch gezellig, potje gekookt, slapen.

Dag 11 Zondag

6:45 ging de wekker weer en 8:00 precies reden we van de camping af. Ik reed de laatste kilometers van de route van gisteren af en daarna nam Rob het over. Alles verliep voorspoedig  en de eerste Col (we zijn tenslotte in Frankrijk) die we bereden was de Col de L'Iseran.

Het was heel bijzonder dat we daar alleen met ons drieën waren. Geen hond of andere motor om ons heen. En dat op een zondag met schitterend weer, weliswaar om 9:24 uur.

Na 1 bakje koffie kreeg Rob zin om de GS even de sporen te geven op de onverharde paden. Rob was daar wel ff zoet mee zodat we een tweede kopje koffie konden nemen.

Op de Col du Relais hadden we een pechgeval bij Klaas. De ABS stond in storing en wilde niet meer uit. Oorzaak: een lekke remcilinder van de achterrem en een melding van een te laag niveau van de remvloeistof. Met een reepje doek van Rob en klittenband van Marco om de olie rond het harmonicarubber op te vangen kon Klaas weer verder. Voor de rest van de vakantie de achterrem maar zo min mogelijk gebruiken. Bij een pompstation vond Klaas uiteindelijk een 0,25 L flesje remvloeistof om bij te vullen. Dat was best even een gepiel en een klein milieudelict konden we niet voorkomen tijdens het bijvullen. We hebben zoveel mogelijk remvloeistof  gedept met papier. De storing was verholpen. 
Direct een paar km na de start kwamen we bij Bardonecchia voor een toltunnel van Italie naar Frankrijk te staan. Te betalen p.p. à 26,70 euro.  Dat waren we niet van plan en we gingen achteruit bij het tolpoortje vandaan. Vanaf dat moment waren we even de weg kwijt en moesten we een alternatieve route bedenken. Geheel onverwacht reden we over een bekende berg van de Tour de France:

Col de Galibier. Een prachtige pas om te rijden en nergens horizonvervuiling van hekken, paaltjes, vangrail en andere goedbedoelde opvangmiddelen. Nee, gewoon kaal. Prachtig, in één woord. We reden wel naar de top maar ook weer terug om uiteindelijk door de tunnel onder de top te gaan. De dag vorderde gestaag en om 17:00 was het tijd om een camping te zoeken. Rob wilde even rusten met zín been, Klaas en Marco gingen alvast verder naar de geplande camping. Eigenwijs zoals we waren negeerden we borden dat de weg geblokkeerd is over 9 km. Over een heerlijk bochtig parcours kwamen we voor betonblokken tot stilstand. Alleen een fiets kon er doorheen, wij niet met de dikke toerbuffels. Omkeren dan maar. Rob was lekker aan het rusten en wij verbrandden onze tijd en benzine aan zinloos heen en weer rijden. De oplossing was terug langs dezelfde weg waar we afkwamen. 39 haarspeldbochten omhoog en weer 39 naar beneden. Dat is wat we wilden. Toch?

In Saint-Jean-de-Maurienne was de camping dus daar gingen we vol goede moet op af. "Fermé / Closed" stond op het bord aan het hek. Shit, dat schiet niet op. Dan maar naar de jeugdherberg op 8,2 km en 10 minuten rijden. Na 20 minuten en een soort mini col kwamen we uit voor de deur van een gezin. Er was geen spoor van een jeugdherberg te zien en de naam op mijn GPS scherm kenden ze wel maar die was in de stad en gesloten. De kinderen waren in steenkolen Engels hun ouders aan het corrigeren en al keuvelend kwam het advies om naar hotel l'Europe te gaan. Omkeren, weer de mini col afstiefelen en het stadje in. Het hotel zag er verlaten uit en de deur was vast. Gloeiende kolen! Het zit ons niet mee. Op onze NL kentekenplaten was een echtpaar afgekomen om ons te helpen. De man moest eerst even kwijt dat ie vroeger in de tijd van Jan Jansen de Tour de France 7x had gereden en zelfs in het geel heeft gereden, en in het jaar dat Jansen de tour won hij ploegleider was. Nadat zín vrouw ingreep werd weer over de hotelzoektocht gepraat. De vrouw raadde ons aan naar hotel St. Georges te gaan op 100m afstand. Daar is ruimte. Wij erop af en voor Ä 86 huurden we een kamer voor 3 personen. Helemaal prima. Na de burger kleding aangetrokken hebbende wandelden we het stadje in en vonden we een Pizza restaurant. Voor de afwisseling hebben we een andere pizza genomen dan de andere dagen om de variatie erin te houden. Afsluitend nog even bloggen, dan douchen en te bed.

Dag 10 zaterdag

Vannacht heeft het behoorlijk geregend. Bij wakker worden miezerde het nog een beetje en dat zou nog een paar uur aanhouden.

We kregen heet water in onze thermosflessen van de jeugdherbergbeheerder, daarna we konden helemaal van start.

Het idee was de Gotthard pas over te slaan om vandaag in Frankrijk te kunnen geraken.

Alleen op de " nieuw" berekende route naar de Nufenenpas bleek de Gotthard toch opgenomen te zijn.

Dus de enige pas die we oversloegen was de Simplonpas. Die hadden we dan ook heen en weer moeten rijden.

Nufenenpas was weer heel mooi en mistig, we zaten helemaal in de bewolking.

Om tijd te winnen hadden we wat lussen uit de verbindingroute naar Frankrijk gehaald.

We hebben volgens mij de langste kaarsrechte weg van Zwitserland gereden...

beetje saai...

Daarna kwamen er weer passen met typische Rob weggetjes

Rob weggetjes zijn klein, steil, nauw niet om op te keren, oftewel, in één keer goed weggetjes. Zo niet, dan heb je een  probleem.

Hier kwamen we in zo'n nauwe bocht een echte Ferrari tegen. Een Ferrari 75.... met trekhaak.... :-)

Met veel passen en meten konden we elkaar passeren.

Uiteindelijk Frankrijk in gereden over de St. Bernard pas, met veel St. Bernhardhonden zonder tonnetjes????

Elkaars kunsten nog even afgekeken.

In Frankrijk een camping gevonden op 1750m, de hoogste tot nu toe, maar de temperatuur buiten was nog behoorlijk dus we hebben ons in ons beste Frans (ahum) ingeschreven.

Gegeten in de camping kantine.

Internet aangevraagd en een 128bits sterke toegangscode gekregen (veel karakters). Na 3 seconden viel de verbinding uit, shit weer geen Blog. Nadat de camping eigenaar wanhopig heeft geprobeerd Wifi weer aan de praat te krijgen hebben we de Internet dongle van Rob maar voor de tweede keer geactiveerd. Kost 15 euro per week. Daarop zijn we gaan bloggen. Echter ook de Wifi kwam weer spontaan in de lucht, alleen toen sloot de kantine.
Marco en Klaas zitten nu buiten voor de kantine in het donker op het terrasje met opgestoken parasol in het donker de blog van gister en vandaag te tikken.... om 22:45 uur..... of daaromtrent.....

De warroom om jullie dit blog te bezorgen, vlak voordat de kantine sloot

Dag 9 Vrijdag

De camping in Slpugen was prima, een keurig verwarmd gebouw en schoon. Ik kreeg het donderdag avond even kort aan de stok met de eigenaar want ik bleek illegaal mijn sokken gewassen te hebben in de afwasbakken. Dat gaat zomaar niet in Zwitserland en is streng verboden. De man zwaaide heftig met z’n wijsvingertje en in het Italiaans werd er druk geraaskald. Ik deed net of ik gek was en haalde m’n schouders op en zei in het Frans, Duits en Engels dat ik ‘m niet begreep. Hij mij ook niet. Ik werd erop gewezen dat er plaatjes op de muur hingen en dat het wassen in de kelder bij de wasmachines moest gebeuren. Nou ja, goed dan. Andere keer maar want ik was toch klaar.

6:45 ging de wekker weer. Vroeg uit de veren want we willen weer  een flinke ruk maken met de kilometers en 8:00 uur vertrekken.  Bij het opstaan valt het me op dat de tent niet nat is, heel apart. Inderdaad, want het heeft vannacht 5 graden gevroren. Wat doen we onszelf aan J. Het vocht aan de tent was dus ijs geworden en wilde er dus niet af met het droogschudden en opvouwen.  Hoppa, dan maar met ijs en al in de zak. We hebben de tenten onderweg zoals gewoonlijk weer gedroogd. De camping beschikte zowaar over een ruimte die op een kantine leek en er was een garderobe. Maximaal de faciliteiten uitputtend hebben we de helmen en handschoenen voorverwarmd in de garderobe en ons eigen een ontbijt geserveerd in de kantine. De motoren werden ijsvrij gemaakt en we konden weer van start.  Tja, de hele dag weer rondrubberen over de passen en de banden rond houden. Dat gaat ons goed af. De passen van vandaag San Bernardino, 

9:03 in de ochtenddauw

Ospizio del Lucomagno, Oberalppass, Sustenpass, Grimselpass, Furkapass. 

Klaas en Rob in de afdaling

We eindigden aan de voet van de Gotthardpass op zoek naar een camping. We waaiden bijna uit onze jas en de enige camping die we vonden in een dorpje 3,3 km vanaf Andermatt was op een open veld zonder beschutting. Onacceptabel. Een pension bleek al gauw meer dan 60 CHF p.p. te kosten en vonden we te duur. Gelukkig deed de POI voorraad dienst en vond ik een jeugdherberg pal aan de voet van de Gotthard in Andermatt. We werden het eens over de prijs en er was ruimte zat, de enige andere bezoeker was een Israelische man op fietstocht door Europa. De beheerder was erg aardig, maar we mochten niet doordenderen met onze motorzooi en laarzen. De laarzen werden verruild door pantoffels en de bagage netjes op de daarvoor aangebrachte planken. Keurig geregeld allemaal. We konden geen diner krijgen, dus liepen we het dorpje in. Nergens was afleesbaar dat de Zwitserse horeca Wifi heeft, dus dan maar de eerste de beste pizzatent in. De als een oorwurm kijkende dame kon wel Wifi beschikbaar stellen voor 5 CHF. “Sind Sie verruckt?” Dan maar geen Wifi en de stemming was gezet. Na het overigens prima eten ging ik afrekenen. Ik zag een betaal terminal staan, dus plastic geld moest lukken. Ja, lukken wel, maar met typisch Zwitserse gebruiksaanwijzing. Ik moest 3,7 procent commissie betalen voor een PIN betaling met de bankpas. Helemaal “Krank in die Kopf” zijn de Zwitsers. Ik heb met cash betaald een de koers in Euro’s leek er wel op. Ik kreeg wonderwel  wisselgeld terug in Euro’s. Voor straf geen fooi gegeven. Ondertussen maakten Klaas en Rob een alternatieve route voor zaterdag. Er is voor zaterdag regen voorspeld en we wilden zo rap mogelijk weg uit Zwitserland en op weg naar het mooie weer in noord west Italie en Franrijk. We hebben een wat moeizame relatie met Zwitserland. De enige pas die we moeten overslaan is de Simplon omdat dat een heen-en-weertje is. In de jeugdherberg hebben we nog een berichtje aan de blog kunnen toevoegen van gisteren en toen was het saldo van 100 MB van Rob’s dongel op. Tijd om naar bed te gaan, lekker duchen en dan slapen met de otoplastieken in.

Dag 8 Donderdag

Klaas deelt mee dat ie graag in een of andere uitspanning wil opsteken, want et is een bijzondere dag. Drommels , Klaas is jarig en we zijn het helemaal vergeten. Vorig week hadden we het  er nog over. Rob en Marco hebben luidkeels in de porto “Er is een jarig hoera hoera…….enz” gezongen. 

Dat werd dus op de top van de Albula pas, wederom Apfeltorte met koffie of thee. Het was heerlijk om op het terras te zitten in de zon, maar we hielden de handschoenen aan.

De traktatie was verrukkelijk. Tijdens het taart eten werden we aangesproken door een mevrouw die zei dat ze uit Ost Friesland kwam. Marco vertelde dat ie uit West Friesland kwam en Klaas uit Friesland. Het was een leuk gesprek. De vrouw vertelde dat ze 70 jaar oud was en met haar echtgenoot door Europa aan het trekken met een oude Toyota LandCruiser.   Klaas zei dat ie haar echt geen 70 vond en ze straalde. Het stel was nog steeds hevig verliefd en liep hand in hand naar de auto. Met zwaaiende armen reden ze weg.

Onderweg hadden we weer de gebruikelijke zaken als 5 minuten pauzes, neuzelrondjes skippen, tanken en eten. Tijdens de laatste eetpauze stond er een straf windje en wel zo hard dat bij Klaas het plakje bierworst van z’n brood waaide. We hebben weer wat passen afgekacheld:

Albula, Spluga, pff te veel om schrijven. Bekijk de plaatjes maar. Het was heerlijk weer en de schaamrandjes van de banden werden steeds kleiner.

Vermeldenswaardig is het ministaatje Livigno binnen de Italiaanse grenzen. Ik had er nog nooit van gehoord, maar het is een aanrader om er te tanken. De Euro 95 kost er € 1,217 per liter. Er zit namelijk geen belasting op. Kijk, Dat zijn nog eens prijzen! Bij grenzen rammelde het van de Guardia Finanza o.i.d. De Italiaanse FIOD denk ik. Wat ze controleerden weet ik niet, maar wij hoorden daar gelukkig niet bij.  Als je zo weinig belasting int maak je de weg ook niet helemaal af tot de rand. Tijdens het rijden naar het bord met de pasnaam reed Marco tegen de zon in met z’n voorwiel net van de weg toen ie bijna stil stond. De goot was ruim 15 cm diep en daar sta je dan met een kleine halve ton aan motor (300 kg motor, 100 kg bestuurder en 50 kg bagage). Gelukkig schoten Klaas en Rob te hulp en zo werd het voorwiel weer op de weg gezet. Niets aan de hand gelukkig. Rond 17:00 vonden we een camping in Splugen

Dag 7 Woensdag

Er was regen voorspeld.
De nacht had het inderdaad behoorlijk geregend.
Tijdens ontwaken en inpakken was het redelijk droog, doch Rob moest Klaas wel even helpen met het wegrijden van de motor, het was één grote blubber ellende.
Verder viel het met de regen die gelukkig wel mee.

Boven op de Fluël pas stelde Klaas voor in het restaurant koffie met Apfelstrudel te nuttigen..
dat hadden ze daar....
zlefgemaakte....
 en lekker... !! Hmmmm..
Het afrekenen is op één of andere manier uit ons collectief geheugen gewist...

Na de Fluélpas alle Stelvio op en neer gangen gereden.

En elkaars kunsten op de foto gezet.
uiteindelijk de tenten opgezet op een camping en toen nog de Gavia pas gereden. Oef vonden we alle drie de mooiste pas tot nu toe.

Zo verlaten en onherbergzaam, door hem buiten het seizoen en tijdens etenstijd te rijden hadden we hem helemaal voor onszelf, heel gaaf..
Terug naar de camping en daar in het restaurant gegeten.

Dag 6 Dinsdag

Om 8 uur van de camping weggereden.

De van Rhijn "Zoek het maar uit Reizen !!"  route nummer 9 moesten we nog uitrijden.

Marco had het eerste deel al gedaan en heeft deze afgemaakt.

Daarna heeft Klaas de rest van de dag voorgereden. We wisselen dat regelmatig af namelijk.

Eerst hebben we de Kühtai bedwongen.

Daarna gepauzeerd

Toen de Silvretta, Helemaal door het dal gereden, en daarna waanzinnig veel haarspeldbochten naar beneden.

De tol van "slechts" 33 euro voor ons drieên ging deze keer goed :-)

De route bracht ons verder naar Liechtenstein en verder naar Zwitserland.

Helaas was het warm en de route was een dorpentocht met veel snelheidsbeperkingen.

Pfft wat een gekeutel, we werden er een beetje gaar van. Dus toch maar een terrasje op en even wat gedronken om bij te komen.

Daarna al vrij snel een camping gezocht en gevonden in Landquart.

Het bleef lekker warm, dus we hebben weer zelf ons potje gekookt.

Dit blog op het terrasje van de campingreceptie getikt.

Eens zien of we dit inclusief met foto's in de 15minuten gratis wifi toegang kunnen plaatsen. 

Dag 5 Maandag

Van den Vos Reinaerde...
En zijn schelmenstreken.......
Gisteravond op de camping in Falcade hadden we hem al gezien. Een zeer niet schuwe vos die gewoon tussen onze tenten doorliep.

De volgende ochtend bleek dat een laars van Klaas omgetrokken was en de sok eruit.
Maar beide laarzen van Marco waren te pakken genomen. Het vosje had hier lekker op liggen kauwen. Bovendien miste Marco een sok, hebben we niet meer terug kunnen vinden, hij heeft onderweg ergens een nieuw paar gekocht bij een InterSport winkel. Daar sterft het van in dit wintersport gebied.

Weer wat passen:

Op het einde van de Timmelsjochpas moesten we tol betalen 12 euro pp. Marco was eerst en die heeft de pot. Dus Klaas dacht dat er al betaald was en speerde achter Marco onder de slagboom door. Volgens Rob heeft de slagboom Klaas op een haar na gemist en was er een heel boze Oostenrijkse tolbeheerder, die vuistslaande op de tafel en schreeuwend Klaas probeerde tegen te houden.... Die hoorde of zag natuurlijk niks.

Oeps

We hebben echt heerlijk gereden, héél veel haarspeldbochten en prachtige verbindingswegen met veel bochten waar je lekker door kunt rijden.

In Umhousen een camping gevonden, lekker bij de Pizzeria gegeten.
Morgen weer een dag.